ඇතුලාන්තය.

ඈ විශාඛාවය,............
සෙබස්තියන් පල්ලියේත්
කන්‍යාරාමයේත් මුලුතැන භාර,
පන්සල් නොයන-මුත් නිවන් යන
ඈ විශාඛාවය,අබලන් සැමියෙක්ද
අඳ දරුවෙක්ද සතු......

අල්තාරය මත තබා ඳිලිඳු ආත්මයම
යුදාස් කුලයේ දේවාත්ම සුදු කබා කළු පටි
අනවසර ආශා ලිහා දමද්දී
ඈ අවනත වූවාය කුරුසය දෙස නොබලාම,

අපහසු ඉරියව්වකදී ,ගුජුප්සාවකදී
ඈ බැලුවාය කුරුස හිස
කල්වාරි පියගැටට ඉහලින්
කටු ඔටුණු,කස පහර දැරූ සිරුර දෙස
යාන්තමින් විලි වැසූ,ආත්මය විවර කල,

ඉකි ගසද්දී මරියාවෝ,ඈ කඳුලු දෙව්වාය,
මරියාවෝ මෙන්ම ඈද හැන්දෑ අහස යට
හොවා අඳ දරු උකුලත කීවාය නෑසෙන්න
‘මමද කුරුසය ඉහිලුවා පුතුනේ ‘යැ..........